"Geçmişinden kopamayan her ruh günü geldiğinde ait olduğu yere döner.."
Güneydoğunun suyu yumuşak, toprağı doğurgan taşları sertti; yaşadığı travmalardan önce. Taşları örselendi ilkin, suyuna kan bulaşıp acıya çaldı sonra. Toprak tohuma küsüp kısırlaştı ve genleri şiddete maruz kalarak yaralar aldı. Kimi ufalarak kentlere sürüldü kimi sivrileşerek uçlarını törpüledi. Evlerin kapıları sırlarını arkasına gömünce içeride yaşayanlar ürkerek göz perdelerini kalınca çekti.
Böylelikle yıllar, doğunun güneyinde evlerin eşiklerine tozları biriktirirdi. Her hane kendi öyküsünü yaşayarak yüreğine gömdü. Sırlarını, acılarının içine gizleyen her ev kucağında düşürmediği mezar taşına kendi ağıdını yazdı. Kulaktan kulağa dolaşanlar sesleri yakarak alevlerini göğe yükseltti, yazılanlar tozu toprağı havalandırarak kalemlerin ucunu kanattı.
‘Üç mektup’ güneydoğuda 1990’lı yıllarda geçen gerçek bir yaşamı kurguyla anlatmaktadır.
