“‘Karanlık da öyle korkunç bir şey ki. Bir keresinde öylesine bir deneme yapmıştım. Bir deneyelim mi?’ Fenerin üzerine eğilmesiyle görünmez bir el Kennedy’nin her iki gözünü de sıkıca kapatmış gibi oldu. Böyle bir karanlığın nasıl bir şey olduğunu daha önce hiç yaşamamıştı. Karanlık üzerine yükleniyor ve onu boğuyordu sanki. Kaskatı bir engel gibiydi, vücudunu hareket etmekten alıkoyuyordu. Ellerini öne doğru uzatıp karanlığı iterek kendisinden uzaklaştırmak istedi.”
Bu derleme dünyanın en ünlü dedektifi Sherlock Holmes’u yaratan Sir Arthur Conan Doyle’un, aynı tadı veren öykülerinden oluşuyor. Okuru alacakaranlık kuşağının gizemlerinin içine çeken, bunu edebî bir tat katarak yapan Doyle, gerçeklik takıntısını da sürdürüyor. Gerçek mekânlar, öyküleri daha inanılır kılıyor. Bu öyküler okurları kurmacayla gerçekliğin sınırlarında dolaştırıyor.
