İçimden çekip çıkarılmayı
Bekliyordu nice yalnızlıklar.
Kâğıt kesiği, kâğıt yanığı
Acısı doluyordu emanet kalbime.
Dikişsiz, damarsız, kansız, atımsız…
Benim gerçeğim,
Etrafımda olan bitenden asılsız.
Aşkın sureti neye benzerdi
Hatırlardım belki hafızamı zorlasam.
Halbuki küf kokusu taşıyordu kente aklım,
Neye karışsa,
Bir cinayetin faili oluyordu.
Sentetik bir kuantum düzen.
Kamyon yüküyle sıradanlık biniyor omuzlarıma.
Herkes oluyorum.
Bir kervan yürüyor önümden,
İçinde bir tek ben yokum.
