“Sen şimdi yarın sabah erkenden bana bir eğe ile biraz kumanya getireceksin. Topunu birden alıp bana, şu karşıki eski cephaneliğe getireceksin. Bu dediklerimi yapar da ağzını açıp kimselere şöyle bir adam gördüm demezsen, değil beni, başka hiç kimseyi gördüğünü kimseye belli etmez, çıt çıkarmazsan, canını bağışlarım senin. Yok hele becerme dediklerimi, ya da şu sözlerimden biraz dışarı çık, istersen şu kadarcık bile çıkayım de, o zaman yüreğinle ciğerin deşilip kebap edilerek yenecek. Şimdi sen beni yalnız sanırsın, illevelakin, işin aslı öyle değil. Benimle birlikte gizli genç bir bey var ki, Allah vermeye, onun yanı sıra, hani ben zemzemle yıkanmış gibi kalırım. Benim bu ettiğim lafları işitiyor şimdi o genç bey. Kendine has bir usulü vardır o beyin kendisinin, oğlan çocukların yüreğini, ciğerini deşip çıkarmakta birebirdir. Ondan saklanmaya çalışmak da boşunadır. İstediğin kadar kapını kilitle, sıcacık yatağına gir yat; hatta istersen büzül iyice, yorganı başına çek...
