yolunu kaybetmiş bir çocuk
güneşli günler geldi anne…
üşütmüyor esen rüzgâr
büyümek
büyümek de hiç korkulacak kadar değilmiş
hıfzettim ömrümce
galiba çocukluğunu kaybetti yüreğim…
ne insanları çocukluğumdaki gibi sevebiliyor
ne içten gülebiliyorum.
savaşmak anne, yorulup pes etmeden
çabalamak o kadar da ağır değilmiş
yalnız kalabilmek, zifiri gecelerde umutsuz yarınlarda,
o kadar da korkunç değilmiş anne…
ne sevmeyi biliyorum
ne de sevilmeyi.
işte diyorum ya, yüreğimdeki çocuk
benliğini
yolunu kaybetmiş
