"Bana ağlamakla bitmeyecek geceler bıraktın."
En kötüsü değil miydi? “Bilmem seviyor gibiydi...” demek.
Sırf sevdiğin için onun gülümsemelerini üzerine alındın.
Seninle konuşmasını, yanında yürümesini veya başkalarına anlatamadığını gelip sana anlatmasını... “Sevdiği için” diyerek ve inanarak hayaller kurdun. Çevrendeki insanlarla mutluluğunu paylaştın. İçinde tarifsiz bir sevinç, sıcaklık vardı. Bu tür mutluluklar güzel bir filmin fragmanı gibi kısa sürer. Ve gözlerin, onun bir başkasına ait olduğuna şahit oldu. O an, enkaz altındaymış gibi hissettin kendini, sonra kıyametler kopmaya başladı kalbinde. Günlerce evden çıkmak istemedin, telefonun hep kapalıydı. Şarkılara sığındın. Sana iyi gelmeyeceğini bildiğin halde gecelerce o şarkılarla ağladın. Aynadaki yüzüne sövdün, bağırdın, sitem ettin. Ve “Neden bu kadar çok kapıldın?” diye sordun kendine.
“Bilmem, seviyor gibiydi...”
