Deleuze'un imgelerin ve gostergelerin siniflandirmasina ayirdigi iki ciltlik "sinema" calismasinin ilki olan Hareket-Imge (ikinci cilt: Zaman-Imge) agirlikli olarak Amerikali gostergebilimci C. S. Peirce'un ve ozellikle Fransiz filozof Bergson'un tezlerine dayaniyor: "Hareket simdidir, katetmenin edimidir." 20. yuzyilin hemen basinda, sinemanin ortaya cikisiyla birlikte sanatta, bilimde, felsefede yogun olarak etkisini hissettiren hareket dusuncesi, esas olarak hareketi ayricalikli anlarla degil, herhangi bir anla iliskilendiriyordu: "Herhangi an, bir diger herhangi ana esit mesafede olan andir. O halde sinemayi, hareketi herhangi anla iliskilendirerek yeniden ureten sistem olarak adlandiriyoruz." Ortaya koydugu bu kapsamli incelemenin bir sinema tarihi olmadigini kitabin en basinda belirten Deleuze'un, bu ise kalkismasindaki temel nedenin "hareket" ve "zaman" mefhumlari araciligiyla "butun" kavramini yeniden tartismaya acmak oldugu ileri surulebilir. "Butun" kapali bir kume degildir, kapali kumelerin kumesi degildir, "butun" aciktir, durmadan degisir, suredir. Oyleyse, "hareket-imge" olarak tanimlanan plan da, meknda yayilan bir kumenin parcalarinin yer degistirmesi ve surede donusen bir butun'un degisimidir. Deleuze burada yine en iyi bildigi seyi yapiyor, sinemanin arkasina gecip, isigi ve golgeyi egip buken cocuklari ona yeniden dogurtuyor: Griffith ve organik birlik; Ayzenstayn ve Sovyet diyalektigi; Chaplin, Buster Keaton, Marx Biraderler, makineye karsi burlesk, makineye karsi makine; Hitchcock'un zihinsel-imgesi, iliski-imgesi; Rossellini ve kaybedenlerin sinemasi; Godard'da kan yerine kirmizi boya; Herzog'un o uzun yuruyusu...
