“Biz seninle...
aynı Tanrı’nın yazdığı iki ayrı gerçeğiz.
Tıpkı verilen bir hediye gibi...
Ya ben sahipleneceğim seni
ya da sen...
Tanrı ise...
bize sunduğu hediyeyi
geriye almaz sevgilim…
Öyle değil mi?”
Aşk, bir kaderin önüne geçebilir mi?
Birlikte sonsuzluğu göze alanlar
hiç birbirinden ayrılabilir mi?
İnsanın alnına yazılanı, kalbi silip
kendi yazgısını yeniden yazabilir mi?
Ozanın da dediği gibi,
“Aşıklar ölmez...”
öyle değil mi?
