“Zamanın ve mekânın anlamsızlaştığı beyaz odadaki doktor kendini fazla hissetmiş olacak ki bizi yalnız bıraktı. Biraz daha oturdum. Ona bakarak pantolonlarımı ütücüye vermeye, temizlikçi kadını değiştirmeye, yanımda çalışanlardan birini terfi ettirmeye karar verdim. Hastaneye bir daha ne zaman gelebileceğimi düşündüm. Düşünemedim... Cüzdanımdaki buruşmuş fotoğrafı başucuna bırakıp dergiyle odadan çıktım. Hastanenin kafesinde kendime koyu bir kahve ısmarlayarak dergideki yazıyı okudum. Doktor okumam gereken sayfanın kenarını bükmüştü.”
