Kanaviçe işli perde aralığından, kapı önüne atılan taburelerdeki kısa ama tadına doyulmayan sohbetlere kadar her anda, her muhabbette bir yemek konusu, bir yemek tarifi mutlaka geçerdi mahallenin hanımları arasında. Evlerden yayılan yemek kokularını ikindin yapılan börek , kurabiye kokuları izlerdi peşisıra...
İkramlık tabaklara konup önce komşusuna gönderen bir neslin çocuklarıydık bizler. Saygı vardı, sevgi vardı, emek vardı ama aradaki bağı niyeyse hep mutfakta ödüllendirirdik. O kadar işlemiş içimize, geleneksel hale gelmiş yemek kültürümüz.
Hatay da bir küçük kasaba o kasabada bir Saklı Mutfak... Babannemden bize kalan ne varsa yazıya dökmek inanılmaz mutluluk verici... Unicefin Gastronomi kenti ünvanıyla taçlandırdığı bu kadim şehirde gelenekselleşmiş yemeklerimizi bir Reyhanlılının kaleminden sizlere aktarmak, sadece kızım için küçük notlar alınarak başlanan bu hikayenin gerçeğe dönüşmesi benim açımdan bir mucize değil de nedir?
Hayata dair, aileye dair, yaşanmışlıkların ve yaşanacakların en güzel aktarımıdır mutfaklarımız.
Sevgidir, umuttur, hüzündür, aşktır, düğündür, cenazedir mutfaklar...
