Osmanlı Devleti, II. Abdülhamit’in uzun saltanat dönemi içerisinde, Almanya ile yakınlaşma politikası izlemiştir. Gerek Almanya’dan askeri misyonların gelmesi gerek Bağdat Demiryolu imtiyazının Almanlara verilmesi bu yakınlaşmayı pekiştiren gelişmeler olmuştur. Ancak 1908’de II. Meşrutiyet’in ilan edilmesi ve İttihatçıların yönetime geçmesi, dış politikada farklı bir strateji izlenmesine yol açmıştır. İttihat ve Terakki Fırkası’nın ileri gelenleri, II. Abdülhamit’in Alman yanlısı dış politikasını devam ettirmeyerek, İngiltere ve Fransa ile dostluk ilişkilerini arttırmaya çalışacaklardır. Almanların, Osmanlı Devleti üzerindeki nüfuzlarını yavaş yavaş kaybettikleri bu dönemde, İngiltere ve Fransa’nın izlediği yanlış politikalar Osmanlıların tekrar Almanya safına kaymasına sebep olmuştur. Bu kitabın amacı, Osmanlı-Alman ilişkilerinin 1910-1911 yıllarında nasıl bir gelişme gösterdiğini, Tanin gazetesinin bakış açısından aktarmaya çalışmaktır. Tanin gazetesinin, İttihat ve Terakki Fırkası’nın yarı resmi yayın organı olması, gazetenin önemini bir kat daha arttırmakta, gazetede çıkan haberlerin ve yazılan makalelerin Jön Türklerin politikalarıyla örtüşüyor olması, resmi söylemin nasıl bir biçimde olduğunu göstermektedir. Kitapta Tanin gazetesinin önemli yazarları Hüseyin Cahit ve Babanzade İsmail Hakkı’nın dış politika konuları hakkında yazdıkları makaleler kullanılmıştır. Bunların dışında, olayların önemine göre, gündemi meşgul eden dış politika haberlerinden de kitap hazırlanırken yararlanılmıştır.
