Mantık, kurucusu Aristoteles’in ardıllarının adlandırdıkları gibi, doğru düşünmeye yönelik bir araçtır. Bir bakıma “düşüncenin grameridir.” Nasıl ki insan, dilbilgisini öğrenmeden belirli bir dili konuşuyorsa, mantık öğrenmeden de çıkarımlarda bulunur. Yine nasıl ki insanın, dili doğru kullanabilmesi için dilbilgisine ihtiyacı varsa, doğru akıl yürütebilmesi, doğru çıkarımlarda bulunabilmesi için de mantık öğrenmeye ihtiyacı vardır. Bundan dolayı mantık, asırlarca, bir propedeotik –belirli disiplinlere ve bilimlere yönelik hazırlayıcı bir alan, bu disiplinlerden ve bilimlerden önce öğrenilmesi gereken bir araç- olarak anlaşılmıştır. Ancak bu araç klasik mantıkta oldukça sınırlı bir düşünsel alana yönelik kullanılmıştır. Bağlaç mantığına, sınıf-üye ilişkisine dayanmayan çıkarımlara, günlük tartışmalardaki argümantasyonlara ve matematiksel çıkarımlara yer verilmemiştir. Gottlob Frege’nin modern mantığı kurmasıyla klasik mantıktaki sınırlılık ortadan kaldırılmıştır. Tüm anlatımların sembolleştirilmesine, en karmaşık ifadelerin bile çözümlenerek anlaşılmasına ve denetlenmesine imkân verilmiştir. Elinizdeki çalışma, mantıktaki Frege sonrası bu gelişmeler bağlamında ele alınan giriş niteliğinde bir iki değerli modern mantık kitabıdır.
