“belki bir aşk bütün zamirlerini kusar o zaman
ne sen ne ben ne de kusarken iki büklüm olmanın bizi
kavgada ve aşkta hatırlanmaz zamirler
yumarız, o büyük boşluğa bakmaktan kuruyan gözlerimizi
bir bıçağın karşısında olmak: işte benim yerim yurdum
neden baktın ve bıçak neden parladı
yanılıyorsun, bir aşk değil bu, yalnızca tanrı
en içimizde, müziğin sesini artırdı”
