Yaşam denilen engebeli yolculukta insan hep “iyiyi” arar. Çevresel ve beşerî şartlar elvermiyorsa; ne pahasına olursa olsun ya isyan eder, başkaldırır ya da kabuğuna çekilir, “yarım” yaşar. Onun için derler ki; “İnsan düşündüğü gibi yaşayamazsa, yaşadığı gibi düşünürmüş.”
Bütün olumsuzluklara rağmen, Gurbet düşündüğü gibi yaşamayı göze aldı. Ve başardı. Onun yaşam yolculuğunda aşamadığı engel; çocuklarının tarikat/cemaat bağlantısıydı. Bu engel, çocukların babalarından ve onun geniş ailesinden kalmıştı. Kendi ideallerini yaşarken, çocuklarının derdi onu içten içe çökertti.
Garip’in, kardeşi Gurbet için yazdığı son yazı dizisinde âdeta sözcükler ağlıyordu. Duygular sel olmuş, okuyanları derinlere sürüklüyordu. Sanki kardeşine ağıt yakmıştı Garip. Yazının son bölümünün başlığını, Gurbet’ten dinlediği yaşanmışlıkları hafızasında canlandırarak, “Kahpe Karanlıklarda Sönen Hayatlar” koymuştu. Yazının bitiş cümleleri ise, “İnsan hallerine yabancı değilim, anlıyorum. Ama, insanın aklını kullanmamasına çok yabancıyım. Kötülüklere gölge oluşturan da, o gölgeleri zifirî karanlığa çeviren de insandır,” olmuştu.
