“Havalandırma saatini kaçıracak gibiyim. Kapıyı açıp gidebilecekken gidemiyorum. Evde babamın sesini duymak istemiyorum. Gitmek istiyorum. Gideceğim hiçbir yer yok. Kimsem yok. Dilim yok. Yeryüzünde sadece ben mi varım, yoksa sadece ben mi yokum bilmiyorum.”
Küçük, komik bir kızdır Zeynep, 1980’de işkencelerden geçirilip Mamak Cezaevi’ne kapatıldığında. Şimdi aradan yaklaşık yedi yıl geçmiştir, dışarıdadır.
“Dışarı”da hiçbir şey onun bıraktığı gibi değildir. Annesi, babası, kardeşleri, mahallesi Tuzluçayır, arkadaşları… Yalnızlık çeker, korkar, hastadır bir yandan da. Onun hayatı anlamaya, hayata tutunmaya çalışmasının, babasıyla hesaplaşamamasının hikâyesidir “Babam Yalnız Öldü”. En çok da hatırladıklarının, hiç unutmadıklarının.
