Kerbela Üçlemesinin İlk Romanı
“Nefis ister, akıl gerekçeler bulur, vicdan aklar.
Oysa sen kendini kandırsan bile unutma ki;
Allah hesap sorar, ellerinle kendini ateşe atma!..”
Aşkın Şehidi
Kerbelâ, Hüseyin ve yoldaşlarının katligâhı…
Orada kan ve gözyaşı var. Oradaki susuzlukla senin de ciğerlerin kavrulur.
Ve başlarsın âh-u figan etmeye.
İçin yandıkça görürsün: Kerbelâ hak aramanın ve özgürlüğün destanıdır.
Teslimiyetin, adanmışlığın ve sadakatin zirvesidir.
Her biri ayrı bir şiar olan yetmiş iki şehidin yurdudur Kerbelâ…
Onlara kapılanırsan nakşolur kalbine:
Aslında her yer Kerbelâ’dır, her gün Âşura…
Ve dile gelir Kerbelâ: “Benim için ağlama. Kendine bak!” der…
“Adına lanetler okuduğun Yezid bizatihi nefsindir. Hesapsızca ister, bu uğurda canlar yakar.
Hüseyin’i terk edenleri kınamadan evvel bir kez daha düşün! Sende bir akıl var.
Sadece kendi çıkarlarını hesap eder ve heveslerini haklı göstermek için türlü bahaneler uydurur.”
Kerbelâ ikazla yetinmez. Kurtuluşun yolunu da gösterir:
“Hüseyin’i Allah katından sana üflenen ruh belle!.. Arına paklana yücelirsen sen de Rabbinden bir delil oldun demektir. Aşka şahit isen bu Şehadet kutlu olsun. Sen Aşk ile her dem diri kalanlardansın.
Ve “Aşkın Şehidi”sin!..”
