Cep telefonum benim hem dostum,hem düşmanımdı,
Elime alınca bana kendimi mutlu iken mutsuz hissettiren icat!
Öküz gibi facebook sayfasına bakmaktan bunalmıştım.
Ne gelen bir mesaj vardı,ne de beni canlı tutacak herhangi bir şey.
Facebook,twitter,instagram…
Bunlar sadece başkalarının güzel görünen hayatlarını sergileyen
Paylaşımlar ve fotoğraflarla doluydu. İnsanlar bol bol
İmrendiriyorlardı.Kimileri kurdukları muhteşem kahvaltı sofralarıyla ve harikulade ev dekorasyonlarıyla, kimileri gezdikleri şahane
Yerlerle ve gittikleri konserlerle, kimileri de sevgilileri ile çektikleri öpüşe koklaşa insanı çatlatan selfielerle.
Hepsi başkasının mutluluğuydu. Hiç biri bana ait değildi bunların.
Tek işe yaradıkları şey asosyal insanları böyle bir bunalım ağının içine atmaya yarayan ağlar olmasıydı. Ağlatan ağlar…Acilen kurtulmam lazımdı yoksa delirecektim .Derken mahalleye o taşındı.
Posterden fırlamış, filmlerden hortlamış yakışıklı, içli bakışlı, iç yakışlıklı, çakma Vini kılıklı despot delikanlı.
