Olsaydın ne çok şey söylerdim sana. Gökyüzünün güzelliğini, gecenin ıssızlığını, denizin verdiği huzuru anlatırdım. Senden bahsederdim sonra. Senleyken mevsimlerin hep yaz olduğundan, geceme nasıl ışık gibi aydınlattığını…
Ama sen yoksun. Yine de devam ettim ben anlatmaya. Sen dinlemesen de beni duvarlar dinledi kimi zaman. Kimi zamanda kaleme, kağıda sarıldım, öyle avuttum kendimi. Ne olursa olsun sana tek kelime dahi etmedim. Ama bugün konuşmanın tam zamanı. Sana sustuğum ne varsa dile gelecek bugün. Kelimelerin anlattığı hep sen... Sen kim misin? Sen, yanımda olmasan da kalbimin en güzel yerinde mekan sahibi olan biri…
