“Aspa-Hana’nın,
Sonunda gölgelerden sıyrılıp çıkmıştı insanım.
Gözlerini içindeki aydınlığa çevirmişti
tüm kâinatı orada seyretmişti.
diyerek masalının özsuyunu insanlara sunmasından hemen sonra,
Derken
suskunluk oldu yeniden.
Ah, o suskunluk ânı hiç olmasaydı!
Çığlığıyla insanın ‘kırılgan, kuru, kavruk bir kabuğa’ dönüşmesine gösterdiği tepki, insanoğlunun içsel aydınlanmadan dışarlıklı bir tapınıma yönelmesine, başka deyişle, bir akarsuyla bir insanın doğumunu ve bir gizi paylaşması yerine, ona boyun eğmeyi kabullenmesine bir ağıttır sanki.
…
Ister Maya, ister Hatti, ister Gitano, isterse Mohikan olsun, insanın doğasına yabancılaşmadığı, suyla, ateşle, rüzgârla kardeş olduğu: O yalansız duru ilk Yitik evren’e yeniden bakmaya çağırıyor bizi şiirsel masalında Aspa-Hana.”
Alova
