Bu öyle büyük bir aşk olacaktı ki, daha önce tattıkları hiçbir duyguya benzemeyecekti. Dünyalarını yerinden oynatacak, kendi benliklerini kaybettirecekti. İkisi de ben diyemeyecekti, çünkü onlar artık ben ya da o değillerdi, biz'in içerisinde kaybolacaklardı. Ne var olacaklardı ne de yok. Yanacaklardı ama aşkla yanmayı bilmiyorlardı. Birbirlerini saracaklardı ama sevdayla sarınmayı bilmiyorlardı. İkisi de canından öteye koyacaktı birbirini ancak can nerede bitiyor, canan nerede başlıyor ayıramayacaklardı. Acemi aşıklardı onlar. Bu acemilikle tükeneceklerdi. Tam tükendik derken, yandık tutuştuk, bittik derken, küllerinden yeniden doğacaklardı. Birinin kalbi diğerinin yanında atmazsa, yok olup sonsuz olacaklardı.
Zümra; kalbim diyecekti... Barlas; nefesim diyecekti... Ve artık kalplerinin atmasını sağlayan nefesten asla vazgeçemeyeceklerdi.
