“Dünya, gitgide uzaklaştığım ve gereksiz görünen eski, işe yaramaz bir eşya gibiydi âdeta. Bir sandalye, tozlanmış ve üflesen o toza bulanacağın bir sandalye, evet tam olarak bu!”
“İnsan ne zaman evindedir? Kendini şöyle bir toparlıyor, etrafına bakıyor, kucağındaki kekiği okşuyor. Yüreği nerede genişliyorsa, o zaman evindedir.”
Furkan Pişgin; bireyin ait olma ve tutunma ihtiyacını, dönmek üzerine kurduğu öykü evreninde bir kez daha sorguluyor. Bazen bir ailede kaçıp gitmeye dair bir hastalık, bazen ülkesinden ayrılmış bir sürgünün hasreti, bazense hayatından sonsuza dek çıkan sevgilisini; dönmesini bekleyen bir bellek üzerinden anlatıyor. Kimi zaman baba, kimi zaman bir sevgili, kimi zaman vatan, kimi zaman ihanet - aşk ikileminde gezinen bir dost. Herkes başladığı yere mi döner, yoksa zaten hiç gitmemiş midir? Hayatın tam da en ucundayken, yüreğin nereden genişlediğine ve nerede tutunabileceğine dair bir arayış.
Babam Bir Ormanmış, öykü dünyamızda uzun bir yolculuğun ilk adımları; ayağını yere sağlam basan ve okurunu sarmalayan bir kitap.
