Yaşadığı toplumda başkalarıyla iletişim halinde olmak, insanoğlunun en temel ihtiyaçlarından biridir. Bu fenomen, ilk girişimi yapanla muhatabı arasındaki yakınlaşmayı sağladığından her iki taraf için de sonsuz mutluluk verici olur.
Gezip gördüğüm, yediğim ve içtiklerimden, keyif alırken, herkesin yanımda olmasını istiyor, tüm güzellikleri dostlarımın, hatta diğer insanların da yaşamasını arzu ediyordum. Ancak esas güç olan ise, böyle bir şeyin mümkün olmadığını bile bile ısrarımda direnme kararlılığımı sürdürmemdi.
Bu güzel anıları geri dönünce yeniden yaşamak ümidiyle, yanımdan hiç ayırmadığım defter, kalem ve fotoğraf makinem gezi boyunca devamlı elimin altındaydı.
Bir yandan rehberi dinleyip, not alırken, diğer taraftan da etrafı gözlemleyip, bol bol görüntü kaydediyordum.
Dokuz günde altı ülke gezdik. Sonunda topladığım bilgi ve belgelerdeki Balkanlar’ ın o büyüleyici güzelliğini, yaşadığım duygularla yoğurarak, mutlaka başkalarının önüne koymam gerektiğine inanmaya başlamıştım..
Paylaşmanın mutluluğuna bir türlü doyamayan ben, işte bu yüzden, böyle bir anı romanın ortaya çıktığını fark ettim.
