Yalnızlık alıp karşına kendini, öteki kendinlerle konuşmaktır.
Bakışmaktır, öteki kendinlerle; dövüşmektir.
Kimi zaman da, öldürmektir içlerinden sana en çok benzeyeni, benzemiyor diye.
Yalnızlık, öldürmektir.
Hasan Ali Toptaş, silahların gölgesinden babaların çocukluğuna, âh ki ne âh aşklardan eşkıya türkülerine dek yalnızlıklarımızın haritasını açıyor önümüze.
Bu vahşi coğrafyanın dinginliğinde keskin bir rüzgâr gibi geçiyor kelimeler içimizden, içinizden...
Üstelik Yalnızlıklar, şiir değilse nedir; kimse bilmiyor.
Ben ninemi yalnızlık sanmıştım bir keresinde.
Anlardım ki, insan bir başkasındaki kendini okur; ve okunanlar yalnızlıktır.
Yalnızlık hadi gidelim’dir çoğu kez, hadi n’olursun.
