Atmayan kalpleri alacakaranlıkta boğuldu. Acıyla yoğrulan isimleri keskin bir "AH" doğurdu. Ve bir sonun başlangıcında, acının gözyaşı kaburgama damladı. Ateş mavisi, ruhuma ucu bucağı olmayan bir yangın bağışladı. Alevler büyüdü, büyüdü. Artık tüm cephelerimiz birer köz yığınından ibaretti.
"Sevgilim, yangınlarına âşığım.
Tanrı şahidim olsun ki, ya kendi ellerimle söndüreceğim ya birlikte yanacağız."
