Ok sadece bir ok değildi, hedef tahtası bir hedef değildi! İçimdeki eski bir evdi, demir kapı tokmağıydı! “O El” attı çabucak o oku, herkesin bağırdığı, büyük, önemli, zengin olmayı istediği bu dünyada kısık sesli ama bir o kadar da haklı tevazunun, sessiz koca yüreklerin şampiyonluğuydu bu şampiyonluk! Başarmıştı iyi insan. Şampiyonluk ruhu; “hakikat yolunun yolcularının ruhuydu”, “babamın ruhuydu”, “annemin ruhuydu.” Büyük bir vefa ve sevgiyle ellerinden öptüm. Babam annemin elinden tuttu. El ele tutuşarak attılar oku…
