Belki bir gün sinemada, tiyatroda ya da bir şehirlerarası bir yolculukta karşılaşırız seninle, kim bilir. Belki bir gün otobüste yan yana otururuz senle, yer yokluğundan. Sen cam kenarı olursun, ben ağzının kenarı olurum belki! Dünyaların bizim olduğunu anlarız belki, birbirimize gülümseyerek bakarken, birbirimize usulca sokulurken, muavinlere inat! Belki bu güzel yolculuk bitmesin… diye dua ederiz birlikte. Belki otobüs şoförüne yalvarırız acele etmesin diye!
Belki daha güzel umutlara yolculuk yaparız, umutlanarak, hayaller kurarak, kim bilir. Belki ben gideceğim şehirde değil de, senin ineceğin şehirde inerim, seninle birlikte. Belki kaybolurum gözlerinin sıcaklığında, avuçlarının arasında kim bilir! Belki sen bana sokulur, kulağıma “ya yanımda ol, ya beni yanına al lütfen” dersin. Belki ben neye uğradığımı şaşırır, sevinç çığlıkları atarım, belki tüm yolcular bana deli gözüyle bakıp gülerler. Belki dünyanın en deli insanı olmaya razı olurum, kim bilir!
