Hayatın onca içinden konuşmasına karşın, Sina Akyol'un şiir dili reel hayatın dayattığı "normallik"e saldırıdır; başka bir deyişle normal olanın saldırılarına karşı bir "duruş"tur. Şiir dilinde önceleme (foregrounding), koşutluk (parallelism), yineleme (repetition), sapma (deviation) gibi sözbilimsel biçimleri sıklıkla kullanarak dil içinde başka/ alternatif bir dil yaratır. Özellikle yinelemeler ve sapmalar çok dikkat çekicidir. (...) Akyol, sözcüklerin anlam alanlarının birbirine geçmesi ve sözcük seçme sınırlarının zorlanmasıyla meydana gelen sapmaları, gündelik hayatın sözcüklerinin başka bir çevrimde yeni baştan düzenlenmesini, farklı bir terbiyeden geçirilmesini sağlamak için işe koşar. İnsan, hayvan ve nesneler için kullanılan sözcükler alışılmış bağlamlarından kopar, başka bir anlam alanında yeniden inşa edilir. Böylelikle hem sözcükler, hem de okuyucu "normal"in dışına fırlatılır; orada derin nefesler alır, "sağlıklı sular" dökünürler.
-Emel Kaya-
Ateşi Harlatmak
Buzdan saçaklar!..
Üşümeyesin diye,
tenim teninle!
Masalda mıyız,
yoksa Şubat mı yalan?
Hâlâ çıplağız.
***
Böyle vuran kim
kapının kanadına?
Hırçın rüzgâr mı?
Avcı mı yoksa?
Kar yolları kesmişken
çıkıp gelen kim?
