Özlem Çadırcı, Lüfer Mevsimi’nde birbirine eklenen öykülerle, okuru yaşamın dipnotlarına bakmaya çağırıyor. Orada kımıldamadan duran geçmişle baş döndüren bir hızla geçen zamanın arasına sıkışıp kalmış aşkları, yalnızlıkları, ölümü ve Allah’ı anlatıyor. İstanbul’dan parçaların işlendiği hikâyelerde; Metin Eloğlu hüznünü, Hulki Aktunç argosunu, Cemil Kavukçu boş vermişliğini göreceksiniz.
Küçük mutluluklarım, imkânsız hayallerimle, yaşadığım bu sıkıcı günleri renklendirmeye çalışıyorum, ne yapayım. Aslında, üniversiteye gitseydim bambaşka bir hayatım olacaktı. Ama evimizin direği ‘’Emekli maaşımla seni Ankara’da okutamam. Zaten topal hâlinle tek başına idare edemezsin sen.’’ deyince, Veterinerlik Fakültesi’ni kazanmama rağmen gidemedim. İçimde ukde kaldı. Beyaz önlüğümle inekleri, atları muayene ettiğim, veteriner Kemal Bey kimliğimle saygı gördüğüm, hayaller kuruyorum sıklıkla. Olduğum kişiyle, olmak istediğim kişi arasındaki uçurum, yiyip bitiriyor beni. Bu köyde yaşayan herkese, en çok da kendime acıyorum. Kobay faresi gibi sıkışıp kalmışız evlerimize. Kurtulmamız imkânsız.
