Modern Türk şiirinin sorunları üzerine kaleme aldığı kapsamlı çalışmalarıyla da tanınan Orhan Kahyaoğlu’nun şiiri; imge, yapı ve anlam ilişkilerine getirdiği özgün yaklaşımla kuşağının diğer şairlerinden ayrılır. Genelde İkinci Yeni şiirinin karmaşık imge kalıtıyla ilintilendirilebilecek olan bu şiir, zor izlenebilir örgüsüne karşılık siyasal uzanç ve tınıyı dışlamaz; ahenk, imge, ironi ve lirizm geniş bir mistik coğrafyanın cangılında insan gerçekliğinin el değmemiş ücralarına varmak için yeniden yoğrulmuştur. Âşık, maşuk, deli, müptela, eylemci, hasta, fahişe, eşcinsel gibi “öteki” kimlikler “iktidarlar”ın tahakkümü karşısında kendi “isyan”larını özgürce tanımlamaya yönelir. Necmiye Alpay’ın ifadesiyle ilk karşılaşmada “ürkütücü bir harf yığını” izlenimi veren, kendine özgü dokusuna perdeleri tek tek aralandıkça temas edilebilecek sırlı bir hacim.
