Sait Faik, Son Kuşlar adlı bu eserinde dört tarafı sularla çevrili karalarda dolaştırıyor okuru… Yeşilin ve mavinin kesiştiği yerde… Denizi, teknesi, balığı, rüzgârı ve kuşuyla bütünleşmiş ada insanlarıyla tanıştırıyor. Kimi zaman meyhanede kimi zaman kahvehanede kimi zaman da balıkçı teknesinde…
Son Kuşlar’da doğanın görkemini göreceğiniz kadar yıkımın yarattığı tahribata da rastlayacaksınız. Sanki bugünleri görürcesine “Kuşları boğdular, çimenleri söktüler, yollar çamur içinde kaldı,” diyor. Ve şöyle uyarıyor: “Biz kuşları ve yeşillikleri çok gördük. Sizin için kötü olacak. Benden hikâyesi.”
Bu hikâyeleri nasıl mı yazdı? Şöyle yanıtlıyor usta yazar: “Koştum tütüncüye, kalem kâğıt aldım. Oturdum. Adanın tenha yollarında gezerken canım sıkılırsa küçük değnekler yontmak için cebimde taşıdığım çakımı çıkardım. Kalemi yonttum. Yonttuktan sonra tuttum öptüm. Yazmasam deli olacaktım.”
