Acılar insanı bazen çığlıklara, bazen de sessizliğe boğar. Hayat konuşmanın kifayetsiz olduğu zamanlara sürükler herkesi. Yağmur, mesleğinde başarılı, etrafına şifa saçan bir psikologdur. Ama bazen psikologların da yaşadıkları karşısında kendini toparlaması, yola devam etmesi için güçlenmesi gerekir. Susmayı, sessizlik inzivasında içindeki sesi yeniden bulmayı, onunla konuşabilmeyi amaçlar. Üstelik sessizliğe gömülen sadece Yağmur da değildir.
Toprak, Marie, Özge, Putu, Hezaren ve Niko…
Sessizliğin bambaşka yüzleriyle karşılaşmış, onu giyinmiş, onda huzur bulmaya, içlerindeki hakikat sesini duyana kadar susmaya niyetlenmişlerdir. Sessizliğin Üç Yüzü bambaşka hayatlar yaşayan, birbirinden farklı insanların konuşmanın ötesine geçen bağını anlatıyor. Gerçek iletişimin kelimelerle olmadığının, kalplerin konuştuğunun altını çiziyor. Bilge Uzun, her yerden duyulan seslerin dikkatimizi dağıtan bir kakofoniye dönüştüğünü, günümüz insanının bu gürültüler ormanında kaybolduğunu, şifanın da iç sesimizi duyacak sessizleşmekte olduğunu savunuyor. Anlattıklarıysa hepimizin hikâyesi.
