Gülmek öylesine gündelik ve öylesine sıradan bir deneyim ki nadiren ciddi bir mesele olarak ele alınır. Dolayısıyla filozoflar tarafından pek de dikkate alınmaz. Fakat öyle sorgulamalara neden oluyor ki! Bedenle nasıl bir ilişki kuruyor? Bireysel bir kahkahadan kolektif bir zincirden boşanmaya geçiş nasıl anlamlandırılmalı? Gülmek, mizah ve dil arasında nasıl bir ilişki vardır? Gülmek nasıl bizi çocukluğumuza götürür? Kimi zaman çarpıcı ve özgün metin bu önemli soruları bürlesk sinemadan (Buster Keaton, Chaplin) alınmış örnekler ve Raymond Devos gibi önemli mizahçılara atıflarla açıklamaya çalışıyor.
