Michelangelo’nun Kleopatra çizimi, sadece birer form olmaktan öte aynı zamanda bakışın güçlü bir ifadesidir. Mary D. Garrard, Medusa efsanesi ve Michelangelo’nun çizimi arasında paralellik kurarak, bu figürlerin sahip olduğu güç ve korku unsurunu cinsiyet üzerinden araştırır. Garrard, sanatçının çizimlerinde bakış ve donmuş bedenler arasında yaratılan gerilimin anlamını sorgulamaya tabi tutar. Çalışma, sanatta mitolojik ögelerin kullanımıyla ortaya çıkan dönüşümün izini sürer ve okuyucuyu Medusa etkisinden önceki anı görmeye çağırır. Michelangelo’nun eserlerinde gizlenen bu an, sanatta derin bir anlam taşır.
