Karlı bir kış günüydü.
Papatya, evde oturmaktan sıkılmış, pencereden sokağı izliyordu. Etrafta kimsecikler yoktu.
Yollar, arabalar, sokak lambaları, mahallenin köpeği Çakıl’ın kulübesi, her yer karla kaplanmıştı.
O sırada sokağın başından küçük adımlarla, yavaş yavaş yürüyen birisini fark etti.
Bu havada acaba kim sokağa çıkmayı göze alabilmişti?
