Allah Elçisi (s.a.v) hareket emri verdi ve çadırlar sökülüp develere yüklendi. Kadınlar hevdeclerine bindirildi. İslâm ordusu yönünü Medine’ye doğru çevirdi. Geride Rıdvan ağacı ve yürekler acısı hâtıralar bıraktılar. En acısı da Beytullah’ı tavaf edemeden ihramlarını çıkarıp katlamaları oldu.
Müslümanlar kederli yüzlerle sessiz kalmayı yeğlediler. Umre ibadetleri engellenmişti. Üzüntü ile karamsarlık arasında gidip gelirlerken akşam oldu. Ömer bin Hattab, Rasûlullah’a yaklaşarak ona bir şey sordu, cevap vermedi. Bunun üzerine devesini sürerek insanların önüne geçti. Hakkında âyet inmiş olmasından korktu.
Rasûlullah (s.a.v) Kuraü’l-Ğamim’e ulaşınca devesini durdurdu. Durumu fark eden ashabı ezgiler söyleyerek develerini hızlandırmaya çalıştılar. Şaşırmış bir hâlde:
– İnsanlara ne oldu, diye soruyorlardı.
– Allah Rasûlü’ne vahiy indi, dediler.
Hızlanarak Allah Rasûlüne yetiştiler. Rasûlullah, devesi Kasvâ’nın üzerinde suskun bir hâlde bekliyordu. İnsanlar yanında toplanınca inen âyetleri okudu:
“Hiç şüphen olmasın ki biz sana büyük bir fetih ve zaferin yolunu açtık.
Böylelikle Allah, müşriklerin sana öteden beri isnat ettikleri (atalar dinine muhalefet) suçlamasından kurtulmanı sağlayacak, sana lütfedeceği nimetleri tamamlayacak ve seni dosdoğru yolda sabitkadem kılacaktır.
Ayrıca Allah sana, muhteşem bir zafer kazandıracaktır…”
