Acıların evlatları olan gerçeklerle büyüdüğümüz bu dünyada hiçbirimiz beyaz değiliz.
Belki her şey bu kadar ters ilerlemeseydi ona karşı beslediğim duygulara bir isim koyabilirdim.
Mesela, sevgi diyebilirdim. Belki her şey daha basit olsaydı ona karşı beslediğim bir kucak dolusu sevgim olabilirdi.
Belki de onu kalbime koyardım; sonra benliğime sarmalar, orada büyütürdüm.
Belki adını aşk bile koyardım.
Belki’ler böylece artabilir, gece gündüz demeden birbirini doğurabilir. Ancak bunlar sadece varsayımlarda kalır çünkü hayatın bizim için farklı planları vardır.
Biz, aynı rengin iki farklı tonuyduk.
Bir yanda soğuk bir gecenin üzerine dökülen ay ışığı, diğer yanda kar yağarken bile parıldayan bir güneş...
O ve ben, birbirinden uzak ama aslında bir o kadar yakın iki kişiydik.
O ateş, ben baruttum.
Temasımız son derece yakıcı olabilirdi ve birbirimizden uzak durma ihtimalimiz, bir buzulun ortasında can çekişen kıvılcım kadar yetersizdi.
Kimisi buna kader diyebilirdi, kimisi tesadüf... Ne söylendiğinin önemi yoktu; şu noktada önemli olan tek şey ateşin kuvvetiydi.
