Yalnızlık olsa da bedeli, kelebekler gibi kanat çırpabilirdi özgürlüğüne. Ama o aşk suyunu yudumlamıştı bir kere ve kalbine müebbet verdi bedeninde.
Yargısız infazınla gittin,
Müebbet yedi yüreğim.
Ayağımda prangalar,
Darağacında ellerim,
Gidişinle firar etti bedenim.
Sahi!
İnsan mı ruha mahpustu?
Ruh mu insana hapis?
Belki de iki yürek,
Tek hücre.
Söyle, fail-i meçhul bu aşkta
Kim kime ceza?
Söyle, sürgünüm nereye?
Tuğba Nurcan Yüksel
