Eskiden, iyi anımsıyorsam eğer, bir şölendi yaşamım, bütün yüreklerin açıldığı, bütün şarapların aktığı. Güzellik’i dizlerime oturttum bir akşam. -ve acı buldum onu.- Ve sövdüm ona. Önlem aldım toplumsal düzene karşı. Uzaklaştım. Ey büyücü kadınlar, ey yoksulluk, ey kin, hazinem sizlere emanet edildi! Başardım aklımın arınmasını bütün insancıl umutlardan. Bir yırtıcı hayvanın sessiz sıçrayışıyla üzerine çullandım her kıvancın; boğazlamak için onları. Cellâtları çağırdım, ölürken dişlemek için tüfeklerinin dipçiğini. Afetlere çağrı çıkardım, kumla, kanla soluksuz bırakmak için kendimi. Mutsuzluk tanrımdı benim. Çamura uzandım boylu boyunca. Kurulandım suçun rüzgârında. Ve deliliğe yaman oyunlar oynadım. Ve budalanın korkunç gülüşünü getirdi bana ilkyaz. Ama, daha geçenlerde, son falsomu yapmak üzereyken, aramayı düşündüm, belki de beni inancıma yeniden kavuşturacak olan o eski şölenin anahtarını…” On altı buçuk yaşında “Kâhin’in Mektupları” adıyla bilinen iki mektubunda “Ben bir başkasıdır” diye yazarken, bunun “Benim Ben’im Tanrıdır” anlamına geldiğini biliyordu. On yedi yaşından yirmi bir yaşına kadar, dört yılda, şiirin bütün geleneklerini, yapısal ve zihinsel düzenini parçalayıp altüst etti. Düzyazı şiirleriyle yarattığı dil günümüz modern şiirinin yazınsal temellerini oluşturdu. Rimbaud’un şiirde ulaştığı yükseklik şiirin son sınırları olarak kabul edilir. Arthur Rimbaud şiiri bırakmadı, sözün simyasını keşfetti, şiiri tamamladı ve sessizliğe erişti. “Rimbaud’dan sonra ne yazılabilir?” sorusunu XX. yüzyıl şairleri yanıtlayamadı. Sıra şimdi XXI. yüzyıl şairlerinde. Rimbaud modern şiirin başlangıcı ve sonudur.
