"Görünmez bağlarla bağlandığın dünyanın öbür ucundaki hemcinslerine, aynı kaderi paylaştığın canlara ağladın. Susmak acıları en derinlere gömmek çare değildi. En iyi çıkış yolu kanadığın yerden yeniden filizlenmekti..."
Cankurtaranlar gelip gidiyor. Top oynamayı bıraktık. Siren sesleri, dumanlar, is kokusu... Korku... Bunalım... Acı... Karanlık bulutlar var. Göğe bakıyorum, iyice ağlamaklı. Gözlerde hep aynı öfkeli bakış. Üzünç her yanı sarmış. Böyle zamanlarda sesimiz çıkmaz olur. Birazdan yaşanacak. ağlayışlar, bekleyişler, kavgalar, çatışmalar... Ekmeksiz kalındığında, babasız, eşsiz nasıl yaşanacak?
