...paylaşamıyor ve kavgalarına devam ediyorlardı. Anneleri karşıda bulunan dükkâna uğrayıp bir top daha aldı ve kavgaları böylece son buldu. Çocuk bu olaylara şahitlik ederken köyde yaşayan gariban anası ve kardeşlerini hatırladı. Oysa annesi paylaşma duygularını kalplerine bir tohum gibi ekmişti. Bu tohumlar onlarla birlikte büyümüş ve kocaman olmuştu. Anneleri eve aldığı mandalinaları tek tek dağıtmazdı. Bir mandalinayı dilimlere ayırır, bu dilimleri paylaştırırdı. Ya da çuvallar dolusu elmaları olmasına rağmen hepsine birer tane elma vermezdi. Bir elmayı üç dilime ayırır, bu dilimleri paylaştırırdı.
Çocuk geçmiş anları düşünürken dudaklarından şu cümleler aktı;
“Ah be teyze!
Paylaşmak bir elma sana bir elma bana değil,
Paylaşmak bir mandalina sana bir mandalina bana değil,
Paylaşmak elmayı, mandalinayı ikiye bölüp ‘yarısı bana, yarısı sana’ dır.
Paylaşmak bütünü parçalamaktır.
Senin yaptığın paylaşmak değil, dağıtmaktır.”
