Midilli’deki kamplarda büyük acılar yaşandığını, aylarca, hatta yıllarca insanların sorunlarla boğuştuğunu anlattı bizi karşılayan kadın. “Adımı sormayın,” dediği için, onun gizemli halini, bizi mutlu etmek için gösterdiği içten çabayı da hiç unutmayacağım. O da, birkaç gün sonra bizi Atina’ya götürdü, oradan da Hamburg’a uçurdu.
Üç aydır Ummanz’dayım. Civan Reber’im, “Adın gibi müjde getirdin buraya. Sen ve çocuklargeldiniz de yaşadığımın farkına vardım Mizgin rozam benim,” dedi.
Üç aydır Renas ve Havin’in de aralarına katıldığı Kindergarten’deki çocuklarla neler tasarlayıp yapmıyoruz ki… Dört yıldır doğup büyüdüğüm topraklarda ölüm kusan silahların kuruttuğu hayallerimi, Baltık kıyısında yeniden kurmaya başladım.
