Sonbaharın hüzün günlerinde bahçede tek tük kalan beyaz güllerle sohbet ediyordum. Bir mısra yakalamaya çalışıyordum.
“Hazan yollarında savrulan beyaz güller, yollarda hüzün beni bekler.”
Biliyorum. Ne kadar uzaksan, o kadar yakınım sana. Ne kadar kaçarsan kaç, içinde bana ait olanla kaçıyorsun: Sevgimle!
Oysa sen ne kadar yakınımdaydın. Sözde değildi hatıraların sıcaklığı. Biliyordum, kendimden kaçtığım zamanlarda bile biliyordum: Bir yürek benimledir...
“Bir yürek benimledir.” diyebilmeliydin. Diyemedin. Sesler ve ışıklar ülkesine girişler kapatıldı. Yüreğim sensizliğin ve karanlığın ülkesinde yine sürgün kaldı.
