Neredeyse bin yıllık bir Doğu klasiği.
Dokuz bin beyitlik Vîs u Râmîn mesnevisi on birinci yüzyılda yaşayan Fahreddin Es’ad-i Gorgânî tarafından Pehlevice’den Farsça’ya çevrilmiş manzum bir aşk hikâyesidir. Ayrıca İran edebiyatının
aşk konulu, hemde mutlu sonla biten, ilk hikâyesi olma özelliğini taşır.
Öykünün ya da manzum romanın milattan önce birinci yüzyıla,
Eşkânîler dönemine ait olduğu sanılıyor. Bazı araştırmacılara göre milattan sonra ikinci yüzyılın başlarında yazılmıştır.
Modern İran hikâyeciliğinin kurucusu, araştırmacı yazar
Sadık Hidayet bu kitap hakkında şöyle diyor:
Vîs u Râmîn’i diğer hikâyelerden ayıran özellik işlendiği konudur.
Genellikle eski aşk hikâyelerinde kahramanlar tarihi şahsiyetlerden ve masallardan destek alırken ve hikâyeci onların
hayatlarının ayrıntılarından okur için ahlak, yiğitlik,
hoşgörü gibi dersler çıkartırken, Vîs u Râmîn hikâyesinde
konu son derece cesurca seçilmiştir.
Bu nedenle kahramanların hayali olması kuvvetle muhtemeldir;
ne masalla, ne tarihle örtüşür.
Ayrıca Vîs ile Râmîn’in, Batı edebiyatında ilk kez 1210, ikinci kez 1300 civarında İngilizce nazmedilen Tristan ve İsolde adlı Kelt kökenli hikâye ile çarpıcı konu benzerliği, “Karşılaştırmalı Edebiyat” meraklılarının hayli ilgisini çekecek bir başka konudur.
