Y’nin canı bazen gerçekten çok sıkılıyordu. Özellikle de şu hiç hoşlanmadığı aile buluşmalarından sonra. Çünkü başarılarıyla öve öve bitirilemeyen kuzenlerinin yanında sus pus beklemek zorunda kalıyordu, hem de saatlerce!
Y kuzenleri gibi değildi ki, herhalde sadece, “dünyanın en işe yaramaz çocuğu” madalyasını kazanabilirdi. Bu yüzden de anne ve babasının Y hakkında anlatacak hiçbir şeyi olmuyordu. En azından Y böyle düşünüyordu. Belki de tek yapması gereken kendi yeteneğini keşfetmekti.
