“İskemleleri içeriye taşıyorum. Bir ağlama sesi geliyor yukarıdan. Kontrplak kapıyı yarım kapatmışlar. Sokağa açılan küçük kapı da aralık. Müzeyyen Hanım’ın acayip pabuçları duruyor merdivenin başında. Onun ağladığını düşünüyorum önce; her gelişinde mutlaka ağlar çünkü, gelininden söz açıldıysa. Sonra bakıyorum: ağlayan annem. Elinde bir kâğıt var.”
