Yandım... Yakıldım... Yanıldım...
Harf harf düşüyor adın gönlümden…
Bir "unutmak" yetecek biliyorum sol yanımda sızlayıp duran sensizliğe!
Uyuşmuyor bedenim gözlerimin kapanma saatlerinde.
Uykum kadar ağır uyutmayan kederim.
Üşüyorum… Ve artık şiirler yakıp ısınıyorum. Taş zeminlere atılmış hatıralar, üstüne basıp geçenlere güceniyor. Bütün yollarım, bütün yönlerim sana doğruyken artık özlemiyorum seni. Konuşan yalnızlığımı sessizliğim dinliyor. İçimde kıvrılan binlerce kelimeyi kanlarla boyayıp ekliyorum şiirlerime… En çok da ÖZLEMEYİ… Mavilere savaş açan ruhum yokluğundan, dahası seni özlemeyi unutmaktan mustarip. Bu kez seni değil, seni özlemeyi özledim.
