Son dönemde arabuluculuğun hukuk düzenleri tarafından teşvik edildiği; uyuşmazlıkların yargıya intikal etmeden çözülmesi yaklaşımının hukuk politikasının hedefleri arasında yer aldığı görülmektedir. Öncelikle ulusal kanun koyucular tarafından arabuluculuk sonunda varılan anlaşmalara icra edilme özelliği tanınmıştır. Ancak arabuluculuğun özellikle uluslararası ticarî uyuşmazlıkların çözümünde daha yaygın kullanılan bir yönteme dönüşmesi için arabuluculuk sonunda varılan anlaşmaların sadece belirli bir ulusal hukuk düzeninin sınırları içinde değil, aynı zamanda diğer ilgili devlet ülkelerinde de icra edilebilir olması önemli bir adım olarak değerlendirilmiş ve bu yolda Arabuluculuğa İlişkin Singapur Konvansiyonu UNCITRAL tarafından hazırlanarak imzaya açılmıştır. Singapur Konvansiyonu ile arabuluculuk sonunda taraflarca akdedilen anlaşmaların Konvansiyon’a taraf devlet ülkelerinde icra edilmesi mümkün olabilecektir. Singapur Konvansiyonu’nun, Yabancı Hakem Kararlarının Tanınması ve Tenfizine İlişkin New York Konvansiyonu’nun elde ettiği başarıya benzer bir başarı elde etmesi hedeflenmiştir. Ancak arabuluculuk sonunda varılan anlaşmaların icrası için aranan şartlar, hakem kararlarının tanınması ve tenfizinin reddi sebeplerinden farklıdır. Bu nedenle Singapur Konvansiyonu’nun hükümlerinin, arabuluculuğun ve arabuluculuk sonunda varılan anlaşmaların özellikleri çerçevesinde değerlendirilmesi gerekmektedir.
