Mesut Barış Övün’den günlük hayatın sıradan ve derin izlerini keşfeden bir öykü kitabı: Neyse ki Günler Uzadı.
Kısa-uzun yolculuklar, parklar, dükkânlar, cenazeler... Birbirine dolanan mekânlarda sesi yalınkat duvarları aşan hikâyeler anlatıyor Övün. Geçici anları günün ötesine taşırarak okura pek de yabancı bulmayacağı paylar ikram ediyor. Kırılgan ancak direnen kalemiyle tesadüflere yaslanan, çocukluktan ilham alan, köprülerin üstünde – zamanın amansız hızından yakınanlara ses veriyor.
“Yeni bir dönem mi başladı, diye soruyordum kendime, insanların konuşmadıkları, birbirlerine soru sormadıkları, kimseden tavsiye almadıkları yeni bir çağ mıydı bu. O dönemde artık toy falan değildim, değişimi hissediyor, insanların kapanışını seziyordum. Yeni bir çağa girdiğimizi düşünüyordum. Zamanın beni haklı çıkardığını söyleyecek olursanız size karşı çıkmam.
Şimdi işte o çağın içindeyiz.”
