“Diğer kendim mi? Hani benden bir tane daha yoktu baba?”Art arda sordu İda. Sorularının cevaplarını yaşayarak öğrendi. İda’yı kendiyle sınadı hayat erdemli olabilsin diye. Kendi yansımasını göreceği bir can yaratmak isterken, kan kırmızı mürekkeple yazılmış bu hikâyeye dönüştü İda’nın diğer kendi. Su gibi akıp denize dökülen. Ardında “ya da”lı ve dolayısıyla sonsuz hayale fırsat veren bir hayat bıraktığı için eğlenceli ama belki de hüzünlü. Bu yüzden “Kendim’e” diye ithaf edilen Adel ben! Memnun olunuz!’da üç noktasız, sapasağlam ve “kendi”nden emin bir varlıkla karşı karşıyayız: Adı Adel.
