Hoca Ahmet Yesevî, mescidin damında kıbleye döndü, münâcâtta bulundu: Kâinatın yaratıcısı lûtfedip yolumuzu verirse, bugün Mekke-i Mükerreme’ye doğru atlanacağız. Nasip olursa Hacerülesved’e gözümüzü sürüp, yine ana yurda döneriz. Eğer bir avuç toprağımız yabancı ellere takdir ettiyse, ne çare. Yaradan’ın iradesi... Dönüp sizi göremezsek, razı olun, ata yurt seması! Gariplerin göz yaşı gibi ışıldayan sayısız yıldızlar, sizler de razı olun bizden. Geceleri misafir yolcuların yolunu aydınlatan ay, razı olun! Bir anda cemalini gösteren güneş! Siz Allah nurunun bir zerresi, yeryüzünde bağları, ekinleri yetiştirip, rızık hâsıl edicisiniz. Altmış bir yıl ana beşiği gibi mürebbilik ettiğiniz için razı olun! Arıklar, sizden içtiğim suyum için razı olun! Ağaçlar, sizden tattığımş irin-şeker meyvelerim için razı olun! Yeller, yüzümü-gözlerimi okşayıp, mahzun zamanlarımda teselli verdiniz. Güller, çiçekler, sizler dimağımı ıtırlı kokularla doldurdunuz, bağrıma cennet nefesini üflediniz. Sizler de razı olun! Ey koca Seyhun! Sana cennet ırmağı diyorlar. Tanrı, lezzetli suyunda yüzümüzü arıtıp paklamayı tekrar nasip etsin. Dânişmentlerin derdi gibi ağır dağlar, miskin, misafir kimsenin hayali gibi sonsuz sahralar, mamur kasabalar, köyler, sizler de razı olun! Kul Hoca AhmetY esevî adlı bir ümmetim var idi, dili keskin, fakat gözü nemli, gönlü gamlı bir kemter kişi idi, diye yâd ediniz. Tâ ki gözüm açık iken, ben de sizleri duâ ile yâd edeyim. Razı olun hepiniz, razı olunuz.
